De Tongariro Alpine Crossing is één van de mooiste eendaagse hikes van Nieuw-Zeeland. Ik liep ‘m en neem je hieronder mee op pad. Blij was ik dit keer dat mijn wekker om 04:00u stond. Ik had ieder uur van de klok al gezien. Ik lag op een, inmiddels lek, zelfopblaasbaar matje in een ietwat te klein tentje. Mijn hoofd én tenen raakten de vochtige binnenhoeken. Bij kamperen denk je wellicht aan aangename temperaturen, lekker knus in een tentje. Niets is minder waar. Onder m’n trainingsbroek droeg ik een legging, beiden in m’n sokken gestopt. Het bovenlichaam werd warm gehouden door een topje, een thermoshirt, een sweater en een jack. Bedekt onder een slaapzak en fleecedeken lag ik alsnog te bibberen. 03:47 gaf mijn telefoon aan. Eindelijk, ik kon mezelf warm gaan lopen.
“You’ve picked a beautiful day”
Om stipt 04:45u vertrok de shuttle vanuit de Discovery Lodge naar Mangatepopo, het begin van de 19,4 kilometer lange hike. Een tikkeltje nerveus stapte ik in het busje. Er werd vooraf duidelijk aangegeven dat je kleding bij of aan moest hebben voor alle seizoenen. Het weer zou zomaar om kunnen slaan. Verder was het van belang om minimaal twee liter water mee te nemen en genoeg te eten. Ook een hoofdzaklamp had ik nodig. Ze zeiden het niet om je bang te maken, maar de hike moest niet onderschat worden. Ik dacht bij mezelf na en schatte zo in dat ik me goed genoeg had voorbereid. De chauffeur gaf gas en wenste mij en de overige gekken in het busje een kwartier later een goede tocht.
Ik liep een donker, zwart gat in
Ik trok m’n armen iets verder in mijn mouwen, zette mijn capuchon op en klikte mijn hoofdzaklamp aan. Vanwege de kou ontstonden er kleine wolkjes wanneer ik uitademde. De hoeveelheid spullen in mijn rugzak maakte het mij makkelijker om even naar achteren te leunen en de werkelijk schitterende sterrenhemel te bewonderen. Zelden had ik zoiets gezien. Van het sterrenstelsel weet ik niet veel, maar volgens mij zag ik de Melkweg, het steelpannetje (de grote én de kleine) en nog veel meer. Ik ademde diep in en liep een donker, zwart gat in. Ik bedacht me dat het superfijn is om zo’n hoofdzaklamp te hebben. De zaklamp van mijn iPhone zou niet voldoen. Soms bestond het pad uit losse keien en moest je goed kijken waar je liep. Soms werd het je wat makkelijker gemaakt en liep je over een vlonder. In de verte zag ik een schim. Naarmate ik het naderde, zag ik dat het een waarschuwingsbord is met een uit hout gezaagd menselijk figuur ernaast om de aandacht te trekken. Nou dat was gelukt. “This was the easy part. Now it get much harder” stond op het bord. “Feeling tired? Go back”. Nou dat dacht ik niet. Ik nam een flinke slok water en bereidde mezelf mentaal voor op een flinke klim. Ik keek nog even achterom en zag wat lichtjes flikkeren in de verte. Liep ik nou zo snel of waren zij wat traag? Het was in ieder geval een fijn gevoel om wat mensen achter me te hebben.
Een gevoel dat me doet beseffen waarom ik reis
Na tweeënhalf uur lopen kwam ik boven. De sterrenhemel was inmiddels ingeruild voor prachtig ochtendlicht. De lucht kleurde van lichtroze naar felblauw. Dit zijn de plekken waar je wil zijn ’s ochtends vroeg. Ik was zojuist een vulkaan gepasseerd en zat momenteel te kijken naar de groen/blauwe Emerald Lakes. Vlak daarnaast kwam damp uit de grond. Ik installeerde mezelf in het gesteente en pakte mijn gesmeerde boterhammen uit mijn tas. De Tongariro Crossing is een populaire track, maar blijkbaar niet om 05.00u ’s ochtends. Ik deelde het uitzicht met slechts een handjevol mensen. Ondanks het frisse windje voelde ik de zonnestralen in mijn gezicht. Even kreeg ik een kriebel van binnen. Een fantastisch gevoel. Een gevoel dat me doet beseffen waarom ik reis.
Een andere wereld
Het tweede deel van de Tongariro Alpine Crossing was geen saai pad naar beneden. Door vulkanische landschappen, langs bergranden en door een bos volgde je het pad dat zou uitkomen bij de Ketetahi Parking, het eindpunt. Voldaan stapte ik de shuttle in die vanaf 11:30u ieder uur hikers terug naar de camping zou brengen. Ik keek tevreden uit het raam naar de berg en de naastgelegen vulkaan. Ik lachte in mezelf en dacht: ha, daar heb ik net gewoon gelopen. Hoe dan? Mijn ogen gleden de berg af op zoek naar inimini poppetjes. Er is geen mens te zien, want wat je daar op die berg meemaakt, is gewoon een andere wereld. Ver, ver van de “normale” bewoonde wereld.
Praktische informatie Tongariro Alpine Crossing
- Afstand: 19,4 km
- Beginpunt: Mangatepopo (parkeren kan, maar max 4 uur)
- Eindpunt: Ketetahi (hier kun je lang parkeren)
- Moeilijkheidsgraad: afhankelijk van je fitheid uiteraard, maar deze hike is goed te doen. Veel trappen.
- Er rijdt een shuttle tussen Mangatepopo en Ketehani. Meer info vind je hier.
- Dichtstbijzijnde accommodatie: Discovery Lodge (kamers + camping voor vans/tents). Zij bieden de vroegst mogelijke(04:45u) shuttle service aan. Pick up en drop off op de camping. Perfect!
- Neem minimaal 2 liter water mee + voldoende eten en drinken
- Check het weer! Het kan ineens omslaan, dus bereid je voor op 4 seizoenen in één dag. Draag laagjes
- Uiteraard goede schoenen. Liefst bergschoenen.
- Begin vroeg met hiken om de menigte voor te zijn. Het is een populaire hike en het kan daardoor behoorlijk druk worden.
